حضرت اشرف عصری راه افتاده و الان که این‌جا ساعت نزدیک به سه صبح هست هنوز توی راهه و تا برسه به شهری که کار داره میشه طرف‌های پنج صبح . بعد من هم از نگرانی خوابم نمی‌بره چون هی باید بهش زنگ بزنم تا مطمین بشم که موقع رانندگی خوابش نگرفته باشه احیانن زمانی - سابقه‌ی این رو داشته که خواب‌آلود بوده و به من گفته باهاش تلفنی حرف بزنم تا خوابش نبره . از اون جهته همه‌ش .
از سر شب دارم به این فکر میکنم که پس مامان چی کار می‌کردن همه‌ی اون سال‌ها که پدر به خاطر کارشون چند شب در هفته نبودن و جنگل بودن . یا ساعت دوازده شب می‌رسیدن و چاهار صبح دوباره می‌رفتن . همه‌ی اون سال‌هایی که موبایل نبود و همه‌ی اون سال‌هایی که موبایل بود ولی پدر لج کرده بودن که من پول تو جیب مخ‌ابرات جیم الف نمی‌ریزم . چی کار می‌کردن مامان همه‌ی اون سال‌ها . چه‌طور با نگرانی‌شون کنار می‌اومدن؟ این چه دلی بود آخه؟ چه تحملی . چه طاقتی بود آخه؟
نمی‌دونم . با همه‌ی علاقه‌یی که به تاریخ دارم . من زن روزگار ام‌روزم . تصور زندگی بدون نشانه‌های تمدن ام‌روزی یعنی موبایل . کامپیوتر و لپ‌تاپ و خلاصه همه‌ی گجت‌های الکترونیکی برای من غیر قابل باور هست . واسه همین هم نمی‌تونم بفهمم که وقتی که ما بچه بودیم بزرگ‌ترها چه‌طور روزگار می‌گذروندن! از عهده‌ی من که بر نمی‌آد . حالا مامان چه‌طور این کار رو می‌کردن دیگه الله اعلم . من که نمی‌تونم......
واقعن زندگی کردن بدون این مظاهر زندگی مدرن واقعن سخته.
آی گفتی!
..حوادث راه خودشونو میرن...هرچه بیشتر بخوایم کنترل شون کنیم...بیشتر از دست در میرن...باید به دست روزگار اعتماد کرد و خوش فکر و خوش بین بود..
می‌دونم مامانگار جون . اتفاق اگه بخواد بیفته می‌افته . منتها من واسه دل خوش‌کنک خودم زنگ می‌زنم . دست‌کم اگه اتفاقی بیفته -زبونم لال- عذاب وجدانش تا همیشه باهام نمی‌مونه که اگه زنگ زده بودم و چک کرده بودم........
همانطور که ما یک زمانی با دو تا شبکه تلوزیون زندگی می کردیم
فیلم ویدیو را زیر لباسمان قایم می کردیم و سالی شاید یکی دو تا بیشتر نمی دیدم
همانطور که بدون اینترنت زندگی می کردیم
ما با زمان تلفیق میشیم
با امکانات و وسایل هر زمان
و انقدر بهشون عادت می کنیم
که بدون اونا زندگی برامون سخت میشه
راست می‌گی کیا . یادم به بچگی‌های خودمون نبود که خبری از دی‌اس و ووی و آی‌پاد و این‌چیزا نبود......
فکر میکنم اون موقع ها باور آدم ها قوی تر بود
وقتی به یکی میگفتن به خدا میسپارمت به خدا اطمینان داشتن
نمی‌دونم مهسا جونم . شاید هم . خدا هم این‌روزها مید این چاینا میشه گاهی......
دقیقا به قول یه مثل قدیمی : وقتی اومدی نفهمیدم کی اومده وقتی رفتی فهمیدم کی رفته .
تکنولوژی رو در ابتدا باور نداریم اما چنان بهش وابسته ایم و زندگیمون در گروشه که دیگه دنیای بدون اون رو متصور نمی شیم .
من خودم اگر یه روز بدون موبایل برم سرکار اعصابم به هم ریخته س .
چه برسه به اینکه تو جاده باشم یا توجاده ای داشته باشم.
اما قبول داری با اینکه این موبایل و اینترنت و .... می خواستن فاصله ها رو بردارن ، زیاد موفق نبودن و انگار اون قدیمی ها بیشتر دلاشون به هم نزدیک بوده ... ؟؟؟
شاید این جور که می‌گی باشه محبوب جون . ولی بحث من سر این بود که چه‌طور طاقت می‌آوردن چندین و چند روز بی‌خبر باشن از هم . یعنی این الان برای من مافوق تصور هست و تو کَتَم نمی‌ره......
اگه قول بدی بهم بگی از کجا فهمیدی من هم قول می دم بهت بگم تو بابل زندگی می کنم و تو بابلسر کار می کنم